A paleontóloga que ensina como buscar dinosauros

A barilochense Ariana Paulina Carabajal é paleontóloga e investigadora do Conicet e percorre o mundo buscando fósiles.

Relata con detalle cada procura e o momento dun achado paleontolóxico coma se fose único. Non importa cantos días demandase a campaña e que isto implicase durmir nunha carpa á intemperie con choiva ou neve. Con 39 anos, a súa paixón por cazar “dinosauros no mundo” mantense intacta.

A barilochense Ariana Paulina Carabajal traballa como investigadora do Conicet no Inibioma desde o 2015. A súa área é a paleo neurología. Xa leva vinte campañas na Patagonia, dúas en Mongolia, unhas oito en Canadá e unha na Antártida.

“Estudo os cerebros de dinosauros e outros réptiles fósiles para o que necesito atopar cabezas. Nada sinxelo. Necesito moldes tridimensionales da cavidade neurocraneana. Se podo, fago moldes de látex e nos últimos anos púxose de moda facer tomografías computadas. Métese o cranio no tomógrafo e faise unha reconstrución tridimensional. A idea é saber como vivían e que facían”, explicou.

A Axencia Nacional de Promoción Científica e Tecnolóxica financia unha campaña a varios investigadores, entre eles Carabajal, durante tres anos no norte e sur da Patagonia. “En Enxeñeiro Jacobacci, hai un museo que exhibe uns dinosauros que non son os máis comúns. Imos volver a esa zona para ver se atopamos máis. En Santa Cruz, acháronse dentes de tres carnívoros distintos. Evidencia de que os animais estaban aí. Queremos atopar o esqueleto completo”, detallou esta egresada da Universidade Nacional da Prata.

Carabajal lembra a un paleontólogo famoso –que terminou sendo o seu director de tese– quen sentenciou que a Patagonia, América do Norte e o deserto de Mongolia eran os lugares máis importantes no mundo para buscar dinosauros. “Por calidade (bos esqueletos) e cantidade (aparecen moitísimos). Soñei seguir os seus pasos e logreino. Viaxar polo mundo permíteche ver que, en paleontoloxía, traballamos da mesma forma en todas partes. As procuras para camiñar e ver se encontrás un óso e a forma de escavar son as mesmas. O que pode cambiar é a loxística”, dixo a paleontóloga.

A investigadora cualificou cada achado como un momento sumamente emocionante. “O feito de atopar un dinosauro é fortuíto. Non fai falta ser paleontólogo. De feito, a metade dos achados dalgún esqueleto que aflorou na superficie por algunha razón faios a xente. Cando atopamos algo, un termina saltando ao redor do óso e aplaudindo coma se fose un neno”, describiu Carabajal. “É incrible pensar que sos o primeiro que toca ese dinosauro en máis de 65 milones de anos”.