viernes, 16 de diciembre de 2016
NOVA EXCURSIÓN
O día 26 de xaneiro temos planeado facer unha excursión, espero que podades asistir todos!💚🐉🐲
sábado, 3 de diciembre de 2016
Achan en Portell, Castellón, restos de dous dinosauros de fai 130 millóns de anos
Son os ósos máis antigos localizados en xacementos da provincia de Castellón
O subsolo da provincia de Castelló segue arroxando xoias paleontolóxicas como as presentadas este xoves na Deputación castellonenca. Ósos de cadeira, extremidades e vértebras de polo menos dous dinosauros integran o último achado de relevancia. Esta vez no pequeno municipio de Portell, e que destacan por ser os máis antigos de cuantos foron localizados ata a data nos diferentes xacementos da provincia -concentrados maioritariamente en Els Ports-, e xa van 7.000. Esta é a cifra de restos fósiles de vertebrados mesozoicos que saíron á luz nos últimos anos nos 45 xacementos explorados nesta comarca de interior ao norte da provincia de Castellón.
Con 130 millóns de anos de antigüidade, os fósiles de Portell superan aos restos localizados noutros xacementos de renome, como os das veciñas localidades de Cinctorres ou Morella.Neste último emerxeu o Morelladon beltrani,unha nova especie de dinosauro ornitópodo, da familia dos famosos Iguanodon, que habitou fai 125 millóns de anos.
Tras varias semanas de escavacións, o director do proxecto e paleontólogo Andrés Santos-Cubedo presentou os resultados dos traballos levados a cabo nos xacementos MQ-1 e MQ-II de Portell, que implicou a investigadores da Universitat Jaume I de Castelló, da de València e do Grup Guix de Vila-real.
“Pensabamos que podía ser un xacemento importante desde o punto de vista patrimonial e científico e os resultados así o confirman", sinalou. Os resultados son os catro ósos das extremidades dun dinosauro ornitópodo así como algunhas vértebras localizados no primeiro xacemento, e as vértebras e chevrones da cola doutro ornitópodo, xunto a vértebras dorsais e ósos da cadeira deste animal achadas no segundo emprazamento.
Os investigadores non puideron determinar aínda a que especie pertencen as pezas descubertas. “Hai apenas un mes que terminamos as escavacións, e estamos aínda limpando e analizando os restos”, explicou o director do proxecto. Pero dá algunhas pinceladas: ambos os exemplares eran ornitópodos, desprazábanse en posición cuadrúpeda e tiñan un tamaño medio. “Medían uns seis metros de longo, desde a cabeza ata a cola”, puntualiza.
Ambos os xacementos, “as primeiras escavacións de dinosauros datadas entre fai 128 e 130 millóns de anos", insiste este paleontólogo, foron localizados en 2002 , pero permaneceran intactas ata hoxe. Este ano puideron escavarse co apoio do Concello de Portell e a área de Cristalografía e Mineraloxía do Departamento de Ciencias Agrarias e do Medio Natural da Universitat Jaume I Castelló. O Consistorio de Portell achegou un investimento de 60.000 euros que fixo posible a escavación, restauración e habilitación dunha colección museográfica.
Os restos atópanse agora mesmo leste pequeno municipios, onde acabarán de ser limpados e analizados, para posteriormente trasladarse ao depósito de Morella onde desde o último cuadrimestre de 2015 custódianse todos os fósiles do Els Ports. E é que ata esa data os restos paleontolóxicos localizados na comarca depositábanse en diferentes institucións da xeografía valenciana pouco relacionadas coa paleontoloxía, como o Museu da Valltorta de Tírig, de arte rupestre, ou o Instituto Valenciano de Conservación e Restauración (Ivacor).
O alcalde de Portell, Álvaro Ferrer, mostrou a súa satisfacción polo descubrimento, “que pon de manifesto a importancia, por cantidade e calidade, dos xacementos de dinosauros de Els Ports”, aínda que tanto el como os investigadores apuntaron que a comarca segue carecendo de infraestruturas para poñer en valor os achados desde un punto de vista turístico. Con todo, o primeiro edil expresou o seu desexo de contribuír á difusión deste patrimonio e confía en atopar apoio na Generalitat e a Deputación para continuar con este labor.
viernes, 2 de diciembre de 2016
Interesantes achados no sitio onde impactou o meteorito que acabou cos dinosauros
A impresión dun artista sobre como se podería ver o cráter de Chicxulub pouco despois de que
un meteorito caese na península de Iucatán. Os investigadores analizan os aneis de picos
dentro do cráter.
Fai uns 66 millóns de anos, un meteorito estrelouse na península de Iucatán en México, o que desencadeou a extinción que arrasou cos dinosauros e case acaba coa vida na Terra. Chocou cunha enerxía equivalente a 100 millóns de bombas atómicas e deixou unha cicatriz de 160 quilómetros de ancho que hoxe se coñece como o cráter de Chicxulub.
Hai pouco, un equipo de geofísicos perforou a inmensa cavidade que se atopa no golfo de México e concentrou os seus esforzos nunha serie de elevacións circulares (anel de picos) situada no seu centro. Os seus achados mostran que os impactos de gran poder son capaces de catapultar materiais enterrados nas profundidades da cortiza do planeta a zonas moito máis próximas á superficie.
Chicxulub é o único cráter da Terra cun anel de picos intacto do que podemos tomar mostras, pois o seguinte anel de picos intacto está na lúa, afirmou Sexan P. S. Gulick, geofísico mariño da Universidade de Texas en Austin. É o punto de impacto onde se desencadeou a extinción do Cretácico.
O equipo obtivo varias mostras de núcleo cheas de pedra calcaria e restos de roca crebada e fundida,
pero despois atoparon algo inesperado: núcleos con granito rosa.
Gulick e o seu colega Joanna Morgan, geofísica de Imperial College London, encabezaron un grupo de máis de 30 investigadores de doce países que realizaron as perforacións no cráter de Chicxulub. As perforacións na roca da zona mariña permitíronlles descubrir que os aneis de picos están feitos de granito, o cal polo regular se atopa a moito maior profundidade na cortiza terrestre. Chegaron á conclusión de que o impacto do meteorito foi tan forte que levantou sedimento da cortiza inferior varios quilómetros arriba, cara á superficie.
Esta roca comportouse como un fluído por un breve instante, e as rocas non tenden a facer iso, explicou Morgan. O proceso de formación dun gran cráter é espectacular.
Os resultados do equipo, que se publicaron recentemente na revista Science, poderían axudar a dar por terminadas as discusións sobre a formación do cráter Chicxulub nos minutos que seguiron ao choque colosal. Esta investigación podería dar fundamento ao modelo teórico de colapso dinámico, que suxire que o impacto do asteroide foi de tal intensidade que sacudiu as rocas no profundo da cortiza terrestre e provocou que se disparasen, para despois colapsar cara abaixo, á superficie, dando paso á formación dos aneis de picos. Os seus achados poñen en dúbida outro modelo cuxa teoría é que os aneis de picos formáronse cando se fundiron áreas superiores da cortiza.
Mostras de núcleo do cráter Chicxulub, evidencia de que os aneis de picos formáronse con granito
proveniente das profundidades da cortiza terrestre.
O outro modelo non pode ser correcto dados os nosos achados, declarou Gulick. Comentou que a teoría quizá tamén explique como se formaron os enormes cráteres que se observan na lúa, Mercurio e Venus.
O cráter Chicxulub está enterrado baixo 66 millóns de anos de sedimentos, e se puidésemos observalo hoxe en día, a metade estaría baixa a auga e a outra metade estaría cuberta coa vexetación da selva. O equipo traballou a bordo dun buque transformado en estación de perforación, suspendido a uns 12 metros por encima do Golfo de México, sobre tres patas semellantes a alicerces.
Para alcanzar o anel de picos, o equipo debeu perforar a través duns 18 metros de auga, ademais duns 600 metros de calcaria e outro tipo de sedimento que se acumulou desde o impacto. Mentres ían perforando a cortiza, recompilaban núcleos, mostras cilíndricas de tres metros que a máquina levaba á superficie. Por un tempo, o equipo obtivo núcleos cheos de pedra calcaria e restos de roca rota e fundida chamada brecha.
Era calcaria, calcaria, calcaria, brecha. E despois, de súpeto, granito, relatou Gulick. Foi moi emocionante, vese como unha cuberta clásica de granito rosa.
Atoparon o granito no anel de picos ao redor de 760 metros baixo o nivel do mar, pero cren que quizá proveña de cortiza que se atopaba a máis 7,6 quilómetros de profundidade antes do impacto.
?Foi un gran achado, porque indica que este anel de picos non se formou a partir de algo que estivese a pouca profundidade?, concluíu Gulick. ?Ten que vir de máis abaixo porque está feito de roca enterrada a gran profundidade que agora está na superficie?.
O equipo descubriu algo máis durante a súa escavación. Decatáronse de que o granito das mostras que obtiveron era máis débil e lixeiro que o granito normal; algunhas mostras mesmo se desmoronaron nas súas mans. Un dos seguintes pasos do equipo é descubrir como foi que as rocas chegaron a ser tan débiles para comportarse como un fluído.
nytimes.com
un meteorito caese na península de Iucatán. Os investigadores analizan os aneis de picos
dentro do cráter.
Fai uns 66 millóns de anos, un meteorito estrelouse na península de Iucatán en México, o que desencadeou a extinción que arrasou cos dinosauros e case acaba coa vida na Terra. Chocou cunha enerxía equivalente a 100 millóns de bombas atómicas e deixou unha cicatriz de 160 quilómetros de ancho que hoxe se coñece como o cráter de Chicxulub.
Hai pouco, un equipo de geofísicos perforou a inmensa cavidade que se atopa no golfo de México e concentrou os seus esforzos nunha serie de elevacións circulares (anel de picos) situada no seu centro. Os seus achados mostran que os impactos de gran poder son capaces de catapultar materiais enterrados nas profundidades da cortiza do planeta a zonas moito máis próximas á superficie.
Chicxulub é o único cráter da Terra cun anel de picos intacto do que podemos tomar mostras, pois o seguinte anel de picos intacto está na lúa, afirmou Sexan P. S. Gulick, geofísico mariño da Universidade de Texas en Austin. É o punto de impacto onde se desencadeou a extinción do Cretácico.
O equipo obtivo varias mostras de núcleo cheas de pedra calcaria e restos de roca crebada e fundida,
pero despois atoparon algo inesperado: núcleos con granito rosa.
Gulick e o seu colega Joanna Morgan, geofísica de Imperial College London, encabezaron un grupo de máis de 30 investigadores de doce países que realizaron as perforacións no cráter de Chicxulub. As perforacións na roca da zona mariña permitíronlles descubrir que os aneis de picos están feitos de granito, o cal polo regular se atopa a moito maior profundidade na cortiza terrestre. Chegaron á conclusión de que o impacto do meteorito foi tan forte que levantou sedimento da cortiza inferior varios quilómetros arriba, cara á superficie.
Esta roca comportouse como un fluído por un breve instante, e as rocas non tenden a facer iso, explicou Morgan. O proceso de formación dun gran cráter é espectacular.
Os resultados do equipo, que se publicaron recentemente na revista Science, poderían axudar a dar por terminadas as discusións sobre a formación do cráter Chicxulub nos minutos que seguiron ao choque colosal. Esta investigación podería dar fundamento ao modelo teórico de colapso dinámico, que suxire que o impacto do asteroide foi de tal intensidade que sacudiu as rocas no profundo da cortiza terrestre e provocou que se disparasen, para despois colapsar cara abaixo, á superficie, dando paso á formación dos aneis de picos. Os seus achados poñen en dúbida outro modelo cuxa teoría é que os aneis de picos formáronse cando se fundiron áreas superiores da cortiza.
Mostras de núcleo do cráter Chicxulub, evidencia de que os aneis de picos formáronse con granito
proveniente das profundidades da cortiza terrestre.
O outro modelo non pode ser correcto dados os nosos achados, declarou Gulick. Comentou que a teoría quizá tamén explique como se formaron os enormes cráteres que se observan na lúa, Mercurio e Venus.
O cráter Chicxulub está enterrado baixo 66 millóns de anos de sedimentos, e se puidésemos observalo hoxe en día, a metade estaría baixa a auga e a outra metade estaría cuberta coa vexetación da selva. O equipo traballou a bordo dun buque transformado en estación de perforación, suspendido a uns 12 metros por encima do Golfo de México, sobre tres patas semellantes a alicerces.
Para alcanzar o anel de picos, o equipo debeu perforar a través duns 18 metros de auga, ademais duns 600 metros de calcaria e outro tipo de sedimento que se acumulou desde o impacto. Mentres ían perforando a cortiza, recompilaban núcleos, mostras cilíndricas de tres metros que a máquina levaba á superficie. Por un tempo, o equipo obtivo núcleos cheos de pedra calcaria e restos de roca rota e fundida chamada brecha.
Era calcaria, calcaria, calcaria, brecha. E despois, de súpeto, granito, relatou Gulick. Foi moi emocionante, vese como unha cuberta clásica de granito rosa.
Atoparon o granito no anel de picos ao redor de 760 metros baixo o nivel do mar, pero cren que quizá proveña de cortiza que se atopaba a máis 7,6 quilómetros de profundidade antes do impacto.
?Foi un gran achado, porque indica que este anel de picos non se formou a partir de algo que estivese a pouca profundidade?, concluíu Gulick. ?Ten que vir de máis abaixo porque está feito de roca enterrada a gran profundidade que agora está na superficie?.
O equipo descubriu algo máis durante a súa escavación. Decatáronse de que o granito das mostras que obtiveron era máis débil e lixeiro que o granito normal; algunhas mostras mesmo se desmoronaron nas súas mans. Un dos seguintes pasos do equipo é descubrir como foi que as rocas chegaron a ser tan débiles para comportarse como un fluído.
nytimes.com
jueves, 1 de diciembre de 2016
NOVAS ACTIVIDADES
Antes de que finalice este ano temos varias actividades para realizar.
Estas actividades están indicadas no seguinte arquivo adxunto.
https://drive.google.com/file/d/0B738bagUmKGMZmNmN0NXNm9nUHM/view?usp=sharing
https://drive.google.com/file/d/0B738bagUmKGMZmNmN0NXNm9nUHM/view?usp=sharing
Suscribirse a:
Comentarios (Atom)